Tijdens mijn trip naar hotel Termales del Ruiz in de koffieregio, wilde ik de kans niet missen om een bezoek te brengen aan Los Nevados National Park, “home to” de nog actieve vulkaan Nevado del Ruiz, Nevado del Tolima en Nevado del Santa Isabel, waarvan de gletsjer te beklimmen is.

Nu ben ik wel avontuurlijk aangelegd,  maar een  trekking naar een gletsjer, is niet mijn ding. Overigens zou ik ook niet over het uithoudingsvermogen beschikken om zo’n (ijskoud) avontuur aan te gaan!

Een autorit in het park, leek mij daarom de perfecte, alternatieve optie om iets van het park te kunnen zien. Het hotel regelde voor mij een privétrip met Edoardo, een gepensioneerde medewerker van Los Nevados National park. Voor dit bezige bijtje is stilzitten geen optie en daarom runt hij samen met z’n vrouw ook nog zijn eigen hostel. Een prima chauffeur en gesprekspartner voor de trip leek mij! Engels sprak hij niet, dus ik zou mijn Spaans genoeg kunnen oefenen tijdens de trip.

Edoardo kwam me op het afgesproken tijdstip ophalen en we reden al vroeg naar de Brisas ingang van Los Nevados national park, een rit van 8 km.

Hier begon een nogal gecompliceerde registratie procedure, want ik moest bij 3 verschillende loketten betalen: voor de auto, voor de gids in het park en voor de verplichte verzekering. Hierna kreeg ik een groen polsbandje om en na de hele betaalprocedure, volgde er een verplichte film en briefing over het park. 

Deze werd gehouden  in een steenkoude ruimte, dus ik was blij toen de autorit eindelijk kon beginnen! De gids ging met een eigen auto voorop en wij reden samen met een paar andere auto’s, -in de mist- achter de gids aan. 

Tijdens de briefing was ons uitgelegd, dat we tijdens de rit van 5 km, verschillende ecosystemen zouden passeren. Bij de eerste stop Aguacerales, op 4160 meter, zagen we nog een mooi groen landschap.

Hierna ging de route geleidelijk omhoog en veranderde het landschap naar het Páramo en super Páramo landschap, met voornamelijk rotsen en zand. Kenmerkend voor de Páramo, zijn de bijzondere Frailejones bomen, die 12 meter hoog kunnen worden. 

Tijdens elke stop gaf de gids van Ecosistemas een gepassioneerde uitleg over de flora en fauna van het gebied. Hierna konden we een beetje rondwandelen en foto’s maken van de veranderende begroeiing, zoals hier bij de Parador op 4290 meter. 

Bij de derde stop bij de Valles Lunares -de naam zegt het al-, was er niet meer te zien dan een maanlandschap. 

Hierna vertrokken we naar de laatste stop, de Valle de Tumbas, op 4450 meter. Hier vertelde de gids ons het gruwelijke verhaal over de uitbarsting van vulkaan Nevado del Ruiz in 1985. Deze ramp verwoestte de stad Armero, waarbij  meer dan 25.000 mensen om het leven kwamen.

Door de vulkanische activiteit gold er een code geel tijdens ons bezoek en was het uitkijkpunt bij Nevado del Ruiz (5100 meter) gesloten. Met o.a. camera’s wordt de situatie nauwlettend in de gaten gehouden.

Bij de Valle de Tumbas, waren de sporen van de lavastromen nog goed te zien. Heel indrukwekkend om hier te staan en te weten welke tragedie zich had afgespeeld -:( Iedereen in de groep was er echt even stil van. Na de laatste stop, vertrok de kleine “karavaan” weer naar de uitgang.

Na de autotour, vroeg Edoardo of ik trek had en dat had ik zeker! Berglucht maakt hongerig en alleen al de gedachte aan een lekkere kom hete soep, begon ik te watertanden. Edoardo vertelde me dat zijn echtgenote Sandra Patricia de heerlijkste gerechten kookt voor gasten uit het hostel en dagjesmensen die naar Los Nevados National park gaan. Daar had ik wel oren naar, maar eerst kreeg ik een kopje thee met cocabladeren, volgens Edoardo het perfecte middel tegen hoogteziekte.

Niet veel later zat ik achter een dampende kom soep. Hierna volgde een lekker visje (mijn favoriet trucha=forel) en een lekker toetje. 

Na deze heerlijke maaltijd die omgerekend nog geen 6 euro kostte, gaf trotse Edoardo me -samen met zijn kleindochter- een rondleiding door het hostel met de naam Mirador del Kumanday. 

Na een “fotoreportage”, was het tijd om terug te gaan naar hotel Termales del Ruiz. Omdat de kleindochter nog nooit in het hotel was geweest, was het mijn beurt voor een rondleiding langs de thermaalbaden. Als verrassing kocht ik bij het hotel wat chocolade bonbons voor haar, die ze dankbaar oppeuzelde. 

Toen ik een half jaar  later weer ‘ns contact had met Edoardo, vertelde hij dat zijn hostel inmiddels was uitgebreid met een cabaña -met uitzicht op de vulkaan- met de toepasselijke naam El Leon Dormido (de slapende leeuw).

Benieuwd  naar deze avontuurlijke accommodatie? Check dan de facebookpagina van Glamping Leon Dormido. 

Geschreven door Jeanette
Reisperiode: maart 2019